Αφιέρωμα στην γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

       Του Παναγιώτη Τσαγκάρη, Θεολόγου

Ο Άξεινος η Άξενος (=αφιλόξενος) η Εύξεινος (=φιλόξενος) κατ' ευφημισμόν η Μέλας Πόντος (Μαύρη θάλασσα), στα βόρεια παράλια της Μικράς Ασίας, ήταν ανέκαθεν ελληνικός χώρος, γεγονός που ούτε ο μισέλληνας Φαλμεράγιερ τολμά να αμφισβητήσει. Και οι κάτοικοί του οι Πόντιοι (=οι άνθρωποι της θάλασσας) ήσαν Έλληνες, όσο Έλληνες είναι οι Βορειοηπειρώτες, οι Κύπριοι, οι Μακεδόνες, οι Πελοποννήσιοι.

Ο Πόντος είναι η Κολχίδα της μυθολογίας, η χώρα του βασιλιά Αιήτη που φιλοξένησε τον Φρίξο και την Έλλη, η χώρα των Αμαζόνων, η χώρα όπου έφθασε ο Ιάσονας με το καράβι του, την «Αργώ». Η χώρα του φιλόσοφου Διογένη, του Μένανδρου, του γεωγράφου Στράβωνα. Χώρα που αναδεικνύει ονομαστούς γιατρούς, μαθηματικούς, αργυροχρυσοχόους, ζωγράφους, αρχιτέκτονες, μητροπολίτες, πατριάρχες, αγίους, όπως τον άγιο Ευγένιο Τραπεζούντος, τον άγιο Γρηγόριο Νεοκαισαρείας και άλλους.

Τον Χριστιανισμό γνώρισε από τον Απόστολο Ανδρέα. Και τα μοναστήρια της Παναγίας του όρους Μελά, από όπου και η ονομασία «Στου Μελά» (στο ποντιακό ιδίωμά «Σου Μελά»), Αγίου Ιωάννου Βαζελώνος και Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, είναι ξακουστά.

Γνώρισε Πέρσες, Ρωμαίους, Τούρκους κατακτητές, αλλά κράτησε ανόθευτη την εθνική της συνείδηση. Στα βυζαντινά χρόνια ήταν το προπύργιο της Αυτοκρατορίας. Μετά την κατάληψη όμως της Πόλης το 1204 από τους σταυροφόρους, ιδρύεται η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, που κράτησε 260 περίπου χρόνια πριν πέσει το 1461 στα χέρια των Τούρκων.

Η σκληρότητα όμως της τουρκικής κατοχής αναγκάζει 500.000 Ποντίους να ξενιτευθούν στην Ρωσία και την Γεωργία, όπου ονομάζονται από τους ντόπιους Περενσβίλι (=παιδιά σοφών), άλλους 400.000 στην Αμερική και 100.000 σε διάφορα άλλα μέρη.

Από το 1666 και μετά, οι βίαιοι εξισλαμισμοί δημιουργούν τους κρυπτοχριστιανούς, δηλαδή Πόντιους μουσουλμάνους στην ταυτότητα, αλλά χριστιανούς στην καρδιά. Κρυπτοχριστιανοί υπάρχουν ακόμα μέχρι τις μέρες μας στα μέρη της Ανατολής. Όπως υπάρχουν έως σήμερα και 300.000 ελληνόφωνοι Πόντιοι μουσουλμάνοι της Μαύρης Θάλασσας.

Μετά την Επανάσταση του 1821 η ζωή των Ποντίων καλυτερεύει. Έτσι, μια στατιστική του 1913 μας δείχνει να υπάρχουν στην περιοχή: 700.000 Ορθόδοξοι Έλληνες, 1.150 ναοί, 1.500 ιερείς, 1.060 σχολεία, 1.250 δάσκαλοι και 76.000 μαθητές. Ήταν η τελευταία αναλαμπή πριν από την ολοσχερή καταστροφή.

Η καταστροφή

Ως κεραυνός, ή ως τυφώνας θα λέγαμε καλύτερα, επέπεσε τότε (από το 1914 έως το 1918) επί των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας η αιμοσταγής τριανδρία των Νεοτούρκων, αποτελούμενη από τους Εμβέρ πασά, Ταλαάτ μπέη και Ντζεμάλ πασά, η οποία με την καθοδήγηση του Γερμανού στρατηγού Λίμαν Φον Σάντερς συνέλαβε, σχεδίασε και εξετέλεσε την συστηματική Γενοκτονία των Αρμενίων, των Ποντίων και των λοιπών Ελλήνων της Ανατολής.

Το καταστροφικό τους έργο ήρθε σε μία δεύτερη φάση απ' το 1919 έως το 1923 να ολοκληρώσει ο Κεμάλ, με το πρωτοπαλίκαρό του, τον διαβόητο κουτσό διοικητή της Κερασούντας, τον Λαζό Τοπάλ Οσμάν, πρώην βαρκάρη, ο οποίος είχε σαν «χόμπι» να θανατώνει μικρά παιδιά, χτυπώντας τα κεφάλια τους πάνω στα βράχια!

«Επήγαγε επ' αυτούς (ο Θεός), έθνος αναιδές και αλλόγλωσσον, οι ουκ αισχύνθησαν πρεσβύτην, ουδέ παιδίον ηλέησαν» (Βαρούχ 4,15).

Τι να πρωτοθυμηθεί και τι να πρωτοπεί κανείς γι' αυτά τα χρόνια της συμφοράς!

Ο Χάρης Τσιρκινίδης, στο βιβλίο του «Επιτέλους, τους ξεριζώσαμε», θυμάται: «Θυμάμαι, Μάνα, μου 'λεγες: Πως την δεκαπεντάχρονη ξαδέλφη σου, την Θοδώρα, μαζί με δύο άλλες γυναίκες που κρατούσαν τα νήπια τους στην αγκαλιά, τις χώρισαν από την αυλή του σχολείου της Σαμψούντας, όπου είχαν συγκεντρώσει όλα τα γυναικόπαιδα, τις πήγαν σε μία αίθουσα κι εκεί έξι χωροφύλακες τις βίασαν.

Πως η Θοδώρα τους κτυπούσε, τους έσχισε τα πρόσωπα. Κι αυτοί την σκότωσαν με μαχαίρια. Έβγαλαν την καρδιά της κι έσταζαν το αίμα πάνω στις άλλες γυναίκες για να τις τρομοκρατήσουν.

Πως αυτές, καθώς μαζί μ' όλο το καραβάνι τις οδηγούσαν στην εξορία, περνώντας πάνω από μία ψηλή γέφυρα, έριξαν πρώτα τα παιδιά τους κάτω και μετά πήδηξαν κι αυτές πάνω στους μυτερούς βράχους». Καταγράφοντας στην ιστορική μνήμη έναν νέο χορό του Ζαλόγγου!

Τι να θυμηθεί κανείς; Την τραγωδία στο χωριό Μπεϊαλάν, όπου οι Τούρκοι έκαψαν ζωντανούς μέσα σε δυο σπίτια στην πλατεία όλα τα γυναικόπαιδα και τους γέρους του χωριού!

Τι να θυμηθεί κανείς; Τα παλικάρια του Πόντου σφαγμένα, σαν αρνιά κρεμασμένα, στα τσιγκέλια των κρεοπωλείων!

Τι να θυμηθεί κανείς; Τα τάγματα εργασίας, ακριβέστερα τάγματα θανάτου, την λευκή εξόντωση; Τέλος δεν έχει ο καημός της θύμησης. «Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελε παρακληθήναι ότι ουκ εισίν» (Ματθ. 2,18).

«Τούρκοι διαβήκαν χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα» (Βίκτωρ Ουγκό: «Το Ελληνόπουλο»).

Οι Πόντιοι μπροστά σ' αυτό το ασύλληπτο κακό αντέδρασαν με αντάρτικο και εκκλήσεις στις Μεγάλες Δυνάμεις.

Στυλοβάτες του δοκιμαζόμενου λαού οι επίσκοποι Αμασείας Γερμανός Καραβαγγέλης, ο εκ Στύψη της Λέσβου καταγόμενος και εκ Καστορίας της Μακεδονίας προερχόμενος, ο Ζήλων Ευθύμιος Αγριτέλλης, ο εκ Παρακοίλων Λέσβου καταγόμενος και ο Τραπεζούντος Χρύσανθος Φιλιππίδης, μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών.

Αυτό, εξάλλου, ήταν το μοναδικό μεγάλο όνειρο ενός απολίτιστου λαού που δεν πρόσφερε τίποτε άλλο στην ιστορία παρά μόνο σφαγές και καταστροφές. Ενός λαού που όταν, το 1908, πρωτάκουσε την λέξη «χουριέτ», που σημαίνει ελευθερία, νόμισε πως ήταν κάποιο σπουδαίο πρόσωπο και οι χωρικοί του ετοίμαζαν υποδοχή. Ενός λαού που το πρώτο του βιβλίο γραμματικής το ετοίμασε μόλις το 1870 ένας... Έλληνας, ο Αδοσίδης. Τι να πούμε για καλές τέχνες, επιστήμη, διοίκηση... Ανύπαρκτα!

Ήταν όμως, δυστυχώς, υπαρκτά τα 353.000 θύματα της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου που σε όλη τη Μικρά Ασία και την Θράκη φθάνουν το 1.500.000, την στιγμή που ο ελληνικός πληθυσμός της Ανατολής έφθανε τα 3.000.000. Στην Ελλάδα μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923 έφθασαν μόνο 1.220.000 άτομα. Να λοιπόν το μέγεθος αυτής της τραγωδίας του Ελληνισμού που παραμένει ακόμη άγνωστο σε πολλούς. Αν ακόμη προ­­σθέσουμε στον αριθμό των 1.500.000 νεκρών Μικρασιατών, Θρακών και Ποντίων και το 1.500.000 των φονευθέντων Αρμενίων (διότι οι Νεότουρκοι βάσει του παντουρανικού σχεδίου είχαν ήδη εξοντώσει, από το 1915 έως το 1918, 1.500.000 Αρμενίους, αφήνοντας εν ζωή μόνο 320.000, εφαρμόζοντας έτσι, με απόλυτη επιτυχία, την πρώτη Γενοκτονία της Ιστορίας), τότε ο αριθμός των 3.000.000 νεκρών που άφησαν πίσω τους ο Κεμάλ και οι συν αυτώ δικαιολογεί επαρκώς τον χαρακτηρισμό του Κεμάλ ως Σφαγέα των Ποντίων και ως Χίτλερ του Ελληνισμού, την δε νοοτροπία του Κεμαλισμού ως την τουρκική εκδοχή της ναζιστικής ολοκληρωτικής νοοτροπίας.

Οι αντιδράσεις

Και οι ξένοι, οι Μεγάλες Δυνάμεις, πως αντέδρασαν απέναντι σ' αυτό το κακό; Τι έπραξαν; Ο,τι και σήμερα, που αν δεν υποκινούν και δεν διαπράττουν εγκλήματα, «νίπτουν τας χείρας» τους ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι.

Κι εμείς όμως, οι απόγονοι των Ποντίων και των λοιπών Μικρασιατών, πως συμπεριφερόμαστε άραγε απέναντι στην μνήμη των θυμάτων των εθνικών εκκαθαρίσεων, που διέπραξαν οι Τούρκοι;

Εμείς, γνωρίζοντας πως «είμαστε ανοιχτοί στην Θεία συγγνώμη μόνο αν δώσουμε και την δική μας συγγνώμη» (επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Wear), δείχνουμε την μεγαλοψυχία μας, την συγχωρητικότητά μας και την ανθρωπιά μας και βοηθάμε την γείτονα χώρα, όπως συνέβη πρόσφατα με τους σεισμούς που την έπληξαν (17/8/1999).

Και δεν είναι η πρώτη φορά που έτσι συμπεριφερόμαστε απέναντι στους γείτονές μας. Την ίδια ανθρωπιά και μεγαλοψυχία δείξαμε και κατά το 1949-50 σε παρόμοιες σεισμικές καταστροφές που συνέβησαν στην Τουρκία. Και τότε βοηθήσαμε αυτή την χώρα, αλλά και πάλι -δυστυχώς- οι γείτονές μας αυτό το καλό που τους κάναμε μας το... ξεπλήρωσαν πέντε χρόνια αργότερα, με τα Σεπτεμβριανά του 1955 και το ξεκλήρισμα κάθε ελληνικού στοιχείου που είχε απομείνει στην Πόλη.

Αν ακόμη θυμηθούμε την κατεχόμενη Κύπρο, την «γκρίζα περιοχή των Ιμίων» και τις καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου μας απ' τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη που δημιουργούν εύλογες ανησυχίες, τότε πρέπει να θεωρείται δικαιολογημένη η καχυποψία μας και η επιφύλαξή μας για το κατά πόσον έχει εγκαταλείψει η Τουρκία τις ιμπεριαλιστικές ορέξεις της, την ρατσιστική νοοτροπία της και την πολιτική των εθνικών εκκαθαρίσεων, γνωστών ως «ethnic cleaning».

Εμείς, παρ' όλα αυτά, τείνουμε χέρι φιλίας στους γείτονές μας, φθάνοντας μέχρι του σημείου να καταθέτουν οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι στεφάνι στο μνημείο του Κεμάλ, την στιγμή που μια προσωπικότητα όπως ο Νέλσον Μαντέλα αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο Κεμάλ, αρνήθηκε ακόμη και να επισκεφθεί την Τουρκία, θέλοντας να δείξει ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί μία χώρα η οποία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στον τομέα της βάναυσης καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εμείς, παρ' όλ' αυτά, διστάζουμε πολλές φορές, στο όνομα μιας ακολουθούμενης πολιτικής, μονομερούς επίθεσης φιλίας προς τους γείτονες, να αναφέρουμε και την λέξη «Γενοκτονία» για να μην ενοχλήσουμε ένοχες συνειδήσεις. Ποιες άραγε και γιατί;

Εμείς εξακολουθούμε να σιωπούμε, την στιγμή που Τούρκοι διανοούμενοι, όπως ο Αλί Ερτέμ και ο Αλί Κιζιλμπάς, ζητάνε δημόσια συγνώμη γι' αυτή την συμπεριφορά των προγόνων τους και που ξένοι όπως ο κυβερνήτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης, Τζωρτζ Πατάκι, αναγνωρίζουν με διακήρυξή τους την γενοκτονία των Ποντίων. Όπως επίσης η Αμερικανίδα Θέα Χαλό και ο Βραζιλιάνος Ρομπέρτο Λόπες, οι οποίοι -συγκλονισμένοι από τα εγκλήματα των Τούρκων και χωρίς καμία ελληνική κρατική συνδρομή- αγωνίζονται να ενημερώσουν την διεθνή κοινή γνώμη για το απαράγραπτο -σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο- έγκλημα των Τούρκων, της γενοκτονίας των Ποντίων.

Το χρέος

Και να τονίζουμε προς όλους πως «γνώση της ιστορίας του Πόντου δεν σημαίνει διεκδίκηση του Ποντιακού Εδάφους. Διεθνής Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων δεν σημαίνει απόδοση ίσων στους Τούρκους. Αγάπη και λατρεία του Πόντου δεν σημαίνει πόλεμο με την Τουρκία». Σημαίνει απλά πως έχουμε δικαίωμα στην μνήμη και στον πόνο για τους αδικοχαμένους παππούδες, προπαππούδες, γιαγιάδες, προγιαγιάδες μας και γενικά τους προγόνους μας.

Βέβαια, δεν πρέπει να μείνουμε, τελειώνοντας αυτή την σύντομη και λιτή επιμνημόσυνη αναφορά μας, με την αίσθηση ότι σ' έναν πόλεμο οι βιαιότητες διαπράττονται μονομερώς απ' τους κακούς λαούς και απ' τα κακά έθνη, διότι αν ερευνήσουμε, πιθανόν θα εντοπίσουμε ανάρμοστες συμπεριφορές και απ' την πλευρά των θεωρούμενων καλών και πολιτισμένων λαών. Είναι μαεστρική η προσπάθεια των ηγεσιών των λαών να μας πείσουν για την ύπαρξη κακών και καλών λαών, αποσείοντας έτσι τις δικές τους βαρύτατες και κολοσσιαίες ευθύνες, για τον πόλεμο και τις βιαιότητές του. Το μόνο που μπορούμε να προσάψουμε στους λαούς και τις εθνότητες είναι ότι έχουν τους αρχηγούς που τους αξίζουν.

Και η αξία έχει να κάνει:

Γι' αυτό κι επιβάλλεται από κοινού όλα τα ποντιακά σωματεία κι όλοι οι Έλληνες να τιμούν την επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Η αναθέρμανση της εθνικής μνήμης είναι ασπίδα και δόρυ για τα συμφέροντα του έθνους, είναι απαραίτητη προϋπόθεση υλοποίησης του προορισμού της Ρωμιοσύνης, που είναι... όπως τονίζει ο Άγιος Νεκτάριος... «ο εκπολιτισμός της ανθρωπότητας». Αυτός είναι ο προορισμός της Ρωμιοσύνης και γι' αυτό κατά τον Βασίλη Μιχαηλίδη, τον ποιητή της Ρωμιοσύνης:

Πηγή: orthodoxianewsagency.gr

2. Επέτειος Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου: Μάρτυρες και Ομολογητές!

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα αναλογιζόμαστε τα πάθη του ελληνισμού του Πόντου και προσκυνούμε τα πολλαπλά μαρτυρία του, την Γενοκτονία που υπέστη και δεν την χωρά ανθρώπου νους!

Δεν πρόκειται, φυσικά, για ένα γεγονός το οποίο συνέβη άπαξ και εντός μιας μέρας, αλλά για μια ολόκληρη οδυνηρή περίοδο ετών με ποικίλες φονικές επιθέσεις και διώξεις! Και μάλιστα από ένα κράτος και κυβέρνηση που έπρεπε να προστατεύσει τους πολίτες του.

Και, οπωσδήποτε, οι φονικές αυτές ενέργειες δεν ήταν αυθόρμητες επιθέσεις μανιασμένου όχλου, αλλά καλά προετοιμασμένες πράξεις εξολόθρευσης. Ο μελετητής των γερμανικών αρχείων της γενοκτονίας, ιστορικός Πολυχρόνης Ενεπεκίδης τις χαρακτηρίζει ως «Άουσβιτς εν ροή»! Αναφέρεται, κυρίως, στους εκτοπισμούς με τις μακρές πορείες θανάτου, στα τάγματα εργασίας που μόνη τους χρησιμότητα ήταν η εξαφάνιση των χριστιανών: Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυρίων!

Την ίδια, μάλιστα, στιγμή που λειτουργούσε το φαινόμενο του κρυποχριστιανισμού για τους Πόντιους, αλλά και για τους Αρμένιους και τους Ασσυρίους. Δηλαδή, ανθρώπους που φοβόντουσαν στο φως της ημέρας να αποκαλύψουν την πραγματική τους εθνότητα και την θρησκευτική τους πίστη. Ήταν, όπως έχει λεχθεί το πρωί μουσουλμάνοι και το βράδυ χριστιανοί! Αυτά από τους ανεκτικούς οθωμανούς και την αυτοκρατορία τους! Παράξενο δεν είναι;

Κάθε χρόνο, λοιπόν, τέτοια μέρα φέρνουμε στο μυαλό μας την βάρβαρη γενοκτονία και εθνοκάθαρση των Ελλήνων του Πόντου που άσκησε το τουρκικό κράτος των προοδευτικών Νεοτούρκων στο πλαίσιο της εξάλειψης των χριστιανών της χώρας!

Στην ουσία, όμως, πρόκειται για την συνέχεια της ίδιας πολιτικής της... πολυπολιτισμικής οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αντίστοιχες πολιτικές, αλλά πιο... διαλλακτικές ήταν το παιδομάζωμα και η σκληρή φορολόγηση.

Δύο αφομοιωτικές εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες, αργόσυρτες και εν εξελίξει μέσα στα χρόνια της τουρκοκρατίας, αφού τα παιδιά γίνονταν οθωμανοί και πάρα πολλοί χριστιανοί που δεν άντεχαν την οικονομική καταπίεση και εξαθλίωση αλλαξοπιστούσαν. Ή κρατούσαν την πίστη τους κρυφή, γράφοντας τα δικά τους επικά μαρτυρία σε κατακόμβες ή καταφεύγοντας, πάντα εν κρυπτώ, στα μοναστήρια της περιοχής για την τέλεση των Θείων Μυστηρίων. Τις βαπτίσεις, τους γάμους, να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν! (Αντίστοιχη προσωπική μαρτυρία αναφέρει ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, Γέροντας Γαβριήλ η οποία συνέβη τη δεκαετία του 1950)!

Εν τω μεταξύ οι Ρωμιοί και οι άλλες χριστιανικές εθνότητες δούλευαν για να «προκόβει» των οθωμανών το κράτος, πάντα με ξένους κόπους.

Τα γεγονότα, όμως, των τελευταίων γενοκτονιών που άρχισαν στις αρχές του 20ού αιώνα μοιάζουν να αποτελούν την τελευταία(;) επίθεση των Τούρκων για την «τελική λύση», την πιο βίαιη και πιο ολοκληρωτική, για το ξεκαθάρισμα της εθνικής «ποιότητας» του πληθυσμού του τουρκικού κράτους!

Και, όπως είναι γνωστό ο αφανισμός των χριστιανών έγινε κατόπιν συμβουλής-πρότασης του Γερμανού αντιστρατήγου Λίμαν φον Σάντερς, στρατιωτικού συμβούλου της οθωμανικής αυτοκρατορίας! (Παράξενη δεν είναι και η συμμετοχή του γερμανού... ειδικού; Δεν κρύβεται η εθνική τεχνογνωσία στα ολοκαυτώματα)! Οι χριστιανοί, λοιπόν, όχι μόνον περίσσευαν, αλλά θεωρούνταν επικίνδυνοι για τα συμφέροντα του κράτους και του τόπου τους.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα η οθωμανική αυτοκρατορία, ήταν ένα κράτος εν αποσυνθέσει, ο «μεγάλος ασθενής», όπως χαρακτηριζόταν διεθνώς και έτσι άρχισε να «παρασέρνει» στον θάνατο και τον όλεθρο τους χριστιανούς της χώρας για τη δική της διάσωση. Και βεβαίως την ίδια πολιτική συνέχισαν οι νεότουρκοι. (Κάτι σαν... πρόναζι)!

Και πέραν από τις πολλαπλές και ποικίλες γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις που έβαλαν σε εξέλιξη για την τουρκική ομογενοποίηση, είναι προφανές πως επένδυαν για μια ακόμη φορά και στο πλιατσικολόγημα των περιουσιών των προκομμένων και νοικοκύρηδων χριστιανών.

Το πλιάτσικο, όπως αναφέραμε και άλλη φορά, αποτελεί πάντα την κινητήριο δύναμη της τουρκικής επιθετικότητας! Μοιάζει να αποτελεί τη μοναδική έμπνευση της δημιουργικότητας και παραγωγικότητας τους, από της εμφανίσεως τους στο προσκήνιο της ιστορίας! Και ως προς αυτό είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική η ρήση του μεγάλου, τουρκολόγου, Νεοκλή Σαρρή, ο οποίος γνώριζε τα της Τουρκίας όσο κανένας Τούρκος, πως η «Τουρκία δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο»!

Και το πλιατσικολόγημα τους είναι εμφανές σήμερα με το πως συμπεριφέρονται στις θάλασσες της Ελλάδας και της Κύπρου.

Μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου σήμερα, και των φρικτών και δολοφονικών μαρτυρίων που υπέστησαν. Ένας λαός που μαρτύρησε τόσο για την καταγωγή του όσο και για την πίστη του. Η άρνηση της πίστης τους μπορούσε, βεβαίως να σώσει τις ζωές τους. Όχι, όμως, την ελληνικότητά τους!

Σε μία περίπτωση ενός χωριού του οποίου οι κάτοικοι προτίμησαν να εξισλαμιστούν παρά να πάρουν τον δρόμο της επώδυνης εξορίας των «ταγμάτων εργασίας», στην συνέχεια, όταν έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών, οι Τούρκοι τους αρνήθηκαν την δυνατότητα να έλθουν στην Ελλάδα, παρά τις επίσημες ελληνικές προσπάθειες! Ήταν πλέον Τούρκοι γι' αυτούς!

Τιμούμε, λοιπόν, σήμερα τους Μάρτυρες του Πόντου που δεν ήταν μόνον οι 353.000 νεκροί, αλλά και όλοι όσοι έζησαν τις δεινές, ακραίες και φονικές καταστάσεις, τα βασανιστήρια, τους κατατρεγμούς, την πείνα, την δίψα, το ατελείωτο εξαντλητικό βάδισμα, την κάψα και το κρύο, την εξαθλίωση, την αγωνία για τους δικούς τους ανθρώπους, την απελπισία, τις απώλειες και τους θανάτους των δικών τους, ακόμη και νηπίων και μικρών παιδιών -ένα ακόμη φρικτό παιδομάζωμα και εξισλαμισμός των εσαεί μαρτυρικών Ρωμηών!

Μνήμη σήμερα των Μαρτύρων και των μαρτυρίων του ελληνισμού του Πόντου!

Μνήμη των Ομολογητών του ελληνισμού του Πόντου οι οποίοι εκακοπάθησαν για την χριστιανική τους πίστη!

Αυτής της πίστη η οποία τους κρατούσε και τους κράτησε για πάντα Ρωμηούς, Έλληνες!