ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ-ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ (Εορτολογικά και Υμνολογικά)

Κοίμηση της Αγίας Άννας Μητέρας της Υπεραγίας Θεοτόκου

Μήτηρ τελευτᾷ Μητροπαρθένου Κόρης,
Ἡ τῶν κυουσῶν μητέρων σωτηρία.
Πέμπτῃ ἐξεβίωσε μογοστόκος εἰκάδι Ἄννα.

Η Αγία Άννα, η μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν από τη φυλή του Λευί. Ο πατέρας της, που ήταν ιερέας, ονομαζόταν Ματθάν και ιεράτευε την εποχή της βασιλείας της Κλεοπάτρας. Τη δε μητέρα της, την έλεγαν Μαρία.
Η Άννα είχε και δύο αδελφές, την ομώνυμη με τη μητέρα της Μαρία και τη Σοβήν. Και η μεν Μαρία, που παντρεύτηκε στην Bηθλεέμ, είχε κόρη τη Σαλώμη την μαία, η δε Σοβή, που παντρεύτηκε και αυτή στην Bηθλεέμ, την Ελισάβετ.Τέλος, η Αγία Άννα που παντρεύτηκε στην Γαλιλαία τον Ιωακείμ, γέννησε την Παρθένο Μαρία.
Η Αγία Άννα αξιώθηκε να έχει τη μεγάλη τιμή και ευτυχία να αποκτήσει μοναδική κόρη, τη μητέρα του Σωτήρα του κόσμου. Αφού η Αγία Άννα απογαλάκτισε τη Θεοτόκο και την αφιέρωσε στο Θεό, αυτή πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με νηστείες, προσευχές και ελεημοσύνες προς τους φτωχούς. Τέλος, ειρηνικά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαια ψυχή της, κληρονομώντας τα αιώνια αγαθά. Διότι ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαίωσε ότι «οἱ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιο ἀπελεύσονται» (Ματθαίου, κε' 46). Οι δίκαιοι, δηλαδή, θα μεταβούν για να απολαύσουν ζωή αιώνια.
Περικαλλή ναό προς τιμήν της αγίας Άννας έκτισε στην Κωνσταντινούπολη περί το 550 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Λείψανο της Αγίας υπάρχει στην αγιορείτικη σκήτη της Αγίας Άννας.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (25-7-2021)

Την παλιά εποχή προσπαθώντας οι άνθρωποι να εξηγήσουν την ύπαρξη του κακού στον κόσμο, πίστευαν ότι υπάρχουν δύο παγκόσμιες αρχές, αντίθετες μεταξύ τους που μάχονται η μία την άλλη. Η αρχή του καλού και η αρχή του κακού, ή αλλιώς, ο θεός του καλού και ο θεός του κακού. Θεωρούσαν πως ο άνθρωπος βρίσκεται ανάμεσα σε αυτές τις δύο δυνάμεις και επηρεάζεται πότε από τη μία και πότε από την άλλη. Την άποψη αυτή δέχονται και σήμερα αρκετοί άνθρωποι και ας είναι χριστιανοί, πιστεύουν πως η αρχή του κακού είναι ο διάβολος.
Στην χριστιανική πίστη αυτό δεν ισχύει. Η Εκκλησία μας διδάσκει πως υπάρχει μόνο μία αρχή, ο Τριαδικός Θεός που είναι πηγή του καλού. Το κακό δεν υφίσταται σαν οντότητα, αλλά σαν αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από τον Θεό. Ο Θεός από πολλή αγάπη, δημιούργησε με τις άκτιστες ενέργειές του όλα όσα υπάρχουν, ορατά και αόρατα. Τα λογικά όντα, οι άνθρωποι και οι άγγελοι, πήραν από το Θεό τη δυνατότητα επιλογής, ώστε να τον πλησιάζουν παίρνοντας από αυτόν ζωή, αιωνιότητα και ευτυχία, ή να απομακρύνονται από κοντά του, οδηγούμενοι όμως στη δυστυχία, τη φθορά και το θάνατο. Κάποιοι άγγελοι κινούμενοι από εγωισμό, απομακρύνθηκαν από την πηγή της ζωής, τον Θεό. Αυτοί είναι δυστυχισμένα πλάσματα, που έχουν κάποιες υπερφυσικές δυνατότητες, αφού είναι άγγελοι, αλλά το τέλος τους θα είναι η αιώνια δυστυχία. Αυτοί ονομάζονται δαίμονες, διάβολοι ή σατανάδες.
Στην καταστροφική επιλογή τους θέλουν να παρασύρουν και τους ανθρώπους, που και αυτοί πλάστηκαν ελεύθεροι έχοντας το αυτεξούσιο, ώστε να τους οδηγήσουν μακριά από τον Θεό, στον αιώνιο θάνατο. Οι δαίμονες δεν είναι θεοί, αλλά δημιουργήματα. Γνωρίζουν την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, δεν θέλουν όμως να ταπεινωθούν και να επιστρέψουν με μετάνοια στον Θεό, μολονότι ξέρουν ότι τους περιμένει η αιώνια κόλαση κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας.
Αυτό το βλέπουμε στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή που αναφέρει ότι, «ὃταν (ο Ιησούς) ήλθε εις την απέναντι παραλία, εις την χώρα των Γεργεσηνών, τον απάντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, που έβγαιναν από τα μνημεία και οι οποίοι ήταν άγριοι και επιθετικοί, ώστε να μην μπορεί να περάσει κανείς από τον δρόμο εκείνο. Όταν τον αντίκρισαν, έκραξαν με μεγάλη φωνή και είπαν· τι κοινόν υπάρχει μεταξύ ημών και σου, Ιησού Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ να μας βασανίσεις, πριν έλθει ο προκαθορισμένος καιρός της κρίσεως και της τιμωρίας μας;». Οι δαίμονες που βρίσκονταν μέσα σε αυτά τα δυστυχισμένα ανθρώπινα πλάσματα, αναγνωρίζουν ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, και φοβόνται μην τους τιμωρήσει πριν την καθορισμένη ημέρα της κρίσεως. «Ευρίσκετο δε μακριά από αυτούς ένα κοπάδι από χοίρους, που έβοσκαν. Οι δαίμονες τον παρακαλούσαν και έλεγαν· εάν θα μας διώξεις από αυτούς τους ανθρώπους, δώσε μας την άδεια να πάμε στους χοίρους». Οι Πατέρες της Εκκλησίας αναφέρουν ότι είναι τόσο αδύναμοι οι δαίμονες, ώστε χωρίς την έγκριση του Θεού δεν μπορούσαν να πάνε ούτε στους χοίρους. Όταν εγκρίθηκε το αίτημά τους, βγήκαν από τους ανθρώπους, μπήκαν στους χοίρους και το κοπάδι έπεσε στη λίμνη και πνίγηκε. Όπου πηγαίνουν οι δαίμονες μόνο την καταστροφή φέρνουν. Αν δεν τους είχε εμποδίσει η αγάπη του Θεού, θα είχαν σκοτώσει τους δύο ταλαίπωρους ανθρώπους. Όταν πληροφορήθηκαν αυτά τα γεγονότα οι άνθρωποι της πόλεως εκείνης, ζήτησαν από τον Ιησού να φύγει από την περιοχή τους.
Σχολιάζοντας την Ευαγγελική αυτή περικοπή, οι Πατέρες λένε ότι όταν επιτρέπουμε στα πάθη να αποκτήσουν ισχύ πάνω μας, δεν διαφέρουμε από τους δαιμονισμένους. Υπό την εξουσία των παθών, είμαστε καταδικασμένοι να καταστραφούμε, όπως αυτό το κοπάδι πού οδηγήθηκε στο χαμό. Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει «όταν κάποιος είναι ακόλαστος κι επιθυμεί σφόδρα όλα τα σώματα, σε τίποτα δεν διαφέρει από δαιμονισμένο... Τέτοιος δε είναι κι ο φιλάργυρος...» και συνεχίζει με άλλα πάθη. Όταν επιτρέψουμε στα πάθη να κυριαρχήσουν στην ζωή μας, παύουμε να είμαστε ελεύθεροι και βρισκόμαστε κάτω από την απόλυτη εξουσία τους.
Εντύπωση προξενεί και η στάση των κατοίκων της περιοχής, που λόγω της οικονομικής ζημιάς, ζητούν από τον Ιησού να φύγει από την χώρα τους. Μήπως τους μοιάζουμε; Και εμείς μέσα στην καθημερινότητα βγάζουμε το Θεό από τη ζωή μας, γιατί δεν ταιριάζει με τις επιλογές μας. Είναι καιρός να επιλέξουμε με τίνος το μέρος θέλουμε να βρισκόμαστε, με του Θεού ή με του Διαβόλου. Ο Θεός να μας βοηθήσει. Αμήν.