ΛΟΓΟΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ- ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ!
"Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης"
Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας
Εγκωμιάζοντας ο Μέγας Βασίλειος τον Άγιο Μάρτυρα Βαρλάαμ, ο οποίος μαρτύρησε το 304 μ.Χ. στην Αντιόχεια, λέγει και τα εξής : «Τέτοιος υπήρξε και ο στρατιώτης, ο οποίος σήμερα εξυμνείται από ημάς. Εθεώρει τους βασανισμούς ευφροσύνην. Ενόμιζε τα μαστίγια να τον κτυπούν ωσάν ρόδα. Ωσάν βέλη απέκρουε τας κακοποιήσεις της ασεβείας, και ως σκιαν καπνού ελογάριαζε την οργήν των δικαστικών. Περιφρονούσε τα εξαγριωμένα τάγματα των δορυφόρων. Εχόρευεν εις τους κινδύνους, ωσάν να επρόκειτο δια στεφάνωμα. Ευφραίνετο δια τα κτυπήματα, ωσάν δια τας τιμάς. Εσκιρτούσεν από χαράν δια τας φοβερωτέρας τιμωρίας, ωσάν δια τα λαμπρότερα βραβεία. Επεριφρονούσε τα ξίφη που έβγαιναν από τας θήκας. Εδέχετο τα χέρια των βασανιστών, ωσάν να ήταν μαλακώτερα από κηρί. Εδέχετο τον βασανισμόν εις το ξύλον, ωσάν σωτηρίαν. Ευχαριστείτο με το κλείσιμον εις την φυλακήν, ωσάν να εκλείετο εις λιβάδια. Ευχαριστείτο με τα βασανιστήρια επινοήματα, ωσάν με ποικιλίαν από άνθη»[1].
Ένας τέτοιος στρατιώτης, σαν τον Άγιο Μάρτυρα Βαρλαάμ, ήταν και ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Μηνάς ο θαυματουργός, του οποίου τη μνήμη εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε σήμερα.
Στρατιώτης που περιφρονούσε τα τάγματα των δορυφόρων.
Στρατιώτης που σκιρτούσε από χαρά μπροστά στις φοβερές τιμωρίες.
Αγωνιστής της πίστεως που περιφρονούσε τα ξίφη που έβγαιναν από τα χέρια των βασανιστών.
Αγωνιστής που χαιρόταν με τα βασανιστικά επινοήματα, σαν να είχε μπροστά του ποικιλία από λουλούδια, για να χρησιμοποιήσω και πάλι τους λόγους του Μεγάλου Βασιλείου.
Στρατιώτης Χριστού και της Καστοριάς πολιούχος πανεύφημος.
Έφορος των Ορθοδόξων, των Αγαρηνών κλονισμός και της στρατείας των Ελλήνων υπέρμαχος.
Επιπλέον, για το ορθόδοξο γένος μας και για εκείνους που τιμούν τη μνήμη του και προσφεύγουν στη μαρτυρική του πρεσβεία, είναι ακέστωρ των ασθενούντων, των κωφαλάλων σωτήρ, των στρατευομένων η βοήθεια, η καθαίρεση των τυράννων και των Ορθοδόξων το στήριγμα.
Σήμερα, λοιπόν, που εορτάζουμε τη μνήμη του με τα όσα θλιβερά συμβαίνουν στον τόπο μας από την παρουσία της λοιμικής επιδημίας, θα ήθελα, όπως κάνω κάθε χρόνο, να μεταφέρω στην αγάπη σας ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του αγίου μας, προκειμένου να το έχουμε σαν δικό μας πρότυπο στη ζωή και τη διακονία μας. Άλλωστε, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προτρέπει πως «εάν κάποιος θέλει να επαινεί μάρτυρες, ας μιμείται τους μάρτυρες. Εάν κάποιος θέλει να εγκωμιάζει τους αθλητές της ευσεβείας, ας μιμείται τον κόπο εκείνου»[2]. Χαρακτηριστικό γνώρισμα, λοιπόν, των αγίων μας, αλλά και του Αγίου Μηνά, ήταν η γενναιοψυχία. Στο πρόσωπό τους βρίσκει πλήρη εφαρμογή ο μακαρισμός του Χριστού : «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών»[3].
Πρώτον, η δίωξη των πιστών απλώνεται σε όλους τους ιστορικούς και γεωγραφικούς χώρους και αντιμετωπίζεται από τους πιστούς που θέλουν να ζουν με συνέπεια και χωρίς συμβιβασμούς τη χριστιανική ζωή. Τότε οι διωγμοί γίνονταν με όπλα, σήμερα γίνονται με τον χλευασμό, την ειρωνεία, τη συκοφαντία, την περιφρόνηση και τον παραμερισμό των πιστών. Και τότε και σήμερα έχουμε τη σπίλωση της αξιοπρεπείας τους , τη διαστροφή των προθέσεών τους, τον διασυρμό του ονόματός Του. Τότε μηχανεύονταν φρικτές τιμωρίες που άρχιζαν από μικρή κλίμακα, προκειμένου οι αγωνιζόμενοι να νικηθούν και να γίνει αισχρή η ήττα τους και κορυφώνονταν με μεγάλες τιμωρίες. Και σήμερα, όμως, οι εφευρέτες των τιμωριών των δικαίων ανθρώπων είναι ανεξάντλητοι στους τρόπους, προκειμένου να πτοήσουν τον δίκαιο και να κάμψουν τη σταθερότητά του. Πόση μελάνη χρησιμοποιείται καθημερινά, προκειμένου «να καταδυναστεύσωμεν τον δίκαιον, μη φεισώμεθα της οσιότητος αυτού»[4];
Επομένως, ο μακαρισμός του Χριστού «μακάριοι οι δεδιωγμένοι...» αναφέρεται σε εκείνους που μένουν σταθεροί στο καθήκον τους, αμετακίνητοι στη γραμμή της δικαιοσύνης, προσηλωμένοι στον νόμο του Θεού.
Είναι αυτοί που διαθέτουν ανδρεία, γενναιότητα ψυχής, ακατάβλητο φρόνημα.
Είναι οι βράχοι της αρετής και της τιμιότητος.
Είναι εκείνοι που προτιμούν να διωχθούν, να αδικηθούν, να υποστούν θυσίες, να δώσουν ακόμη και αυτήν τη ζωή τους, παρά να ενεργήσουν ενάντια στη συνείδησή τους και να απομακρυνθούν από το θέλημα του Θεού. Πόσα μας διηγείται η εκκλησιαστική μας ιστορία για τους καλλινίκους αγίους μάρτυρες, για τους νεομάρτυρες κατά τον καιρό της δουλείας, για τους αγίους επισκόπους και τους πρεσβυτέρους που σήκωσαν στους ώμους τους τον βαρύ σταυρό του μαρτυρίου και της ομολογίας, ανέβηκαν μαζί με τον Χριστό τον φρικτό Γολγοθά και έφτασαν έτσι στην Ανάσταση και στη Βασιλεία των Ουρανών! Συκοφαντίες, σταυρούς και δοκιμασίες υπέμειναν αδιαμαρτύρητα ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός, ο νεοφανής Επίσκοπος της Εδέσσης Καλλίνικος και όλη η χορεία των αγίων μας. Αυτόν τον διωγμό και το φρικτό μαρτύριο υπέμεινε καρτερικά και ο θαυματουργός Άγιος Μηνάς.
Δεύτερον. Αξιοπρόσεκτη είναι και η αιτιολογία του μακαρισμού του Χριστού : «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης». Μακάριοι για τον Χριστό δεν είναι όσοι διώκονται απλώς, αλλά όσοι διώκονται δια τον Κύριο. «Ένεκεν δικαιοσύνης» σημαίνει να αγωνίζεσαι για τον Χριστό, για τα δικαιώματα του Θεού, έχεις μπροστά σου το όραμα της Βασιλείας των Ουρανών. «Ένεκεν δικαιοσύνης» σημαίνει αγωνίζεσαι για την επικράτηση της Βασιλείας του Θεού, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου : «ελθέτω η βασιλεία σου ως εν ουρανώ και επί της γης». Γι' αυτό και η φράση «ένεκεν δικαιοσύνης» είναι προϋπόθεση της μακαριότητος και της εισόδου του κάθε Χριστιανού στην ατέρμονη Βασιλεία των Ουρανών.
Είναι αληθινή ευτυχία να διώκεται κανείς για τον Χριστό επειδή είναι τηρητής του νόμου Του και της δικαιοσύνης Του. Και δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αρετή, η φροντίδα για τους άλλους και η ευσέβεια, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο[5]. Γι' αυτό, αποκλείονται από την Βασιλεία των Ουρανών οι δειλοί, οι ηττοπαθείς, οι ανακόλουθοι, οι καιροσκόποι, οι υποχωρητικοί στις απαιτήσεις των άλλων με ταυτόχρονη θυσία των αρχών τους. Οι γενναίοι, όμως, είναι οι κληρονόμοι των αιωνίων αγαθών.
Έτσι, ο Ουρανός περιβάλλει με τη θεϊκή του δόξα τον διωκόμενο, όπως έγινε και με τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο και ο αγωνοθέτης συμμαχεί με τον αγωνιστή, αφού καταγράφει το όνομά του εν βίβλω ζωής και το μνημόσυνό του παραμένει σε όλες τις γεννεές των ανθρώπων. Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης μας τονίζει χαρακτηριστικά : «Ας μη δυσανασχετήσουμε λοιπόν, αδελφοί, όταν μας εκδιώκουν από τα γήινα. Αυτός που μετακινείται από εδώ, εγκαθίσταται στην ουράνια βασιλεία. Αυτά είναι τα δύο στοιχεία μέσα στη δημιουργία που έχουν ξεχωριστεί ως κατοικία της λογικής φύσης, η γη και ο ουρανός. Τόπος όσων έχουν λάβει τη ζωή της σάρκας είναι η γη, ο ουρανός είναι ο τόπος των ασωμάτων. Είναι, λοιπόν, ανάγκη να υπάρχει κάπου η ζωή μας· κι αν δεν μας διώξουν από τη γη, θα απομείνουμε οπωσδήποτε στη γη· αν φύγουμε από εδώ, θα μετοικήσουμε στον ουρανό. Βλέπεις που οδηγεί ο μακαρισμός; Σου προξενεί τόσο μεγάλο αγαθό με κάτι που φαίνεται λυπηρό»[6].
Διωγμένος, λοιπόν, ο Άγιος Μηνάς ένεκεν δικαιοσύνης.
Διωγμένοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Συκοφαντημένοι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες τότε και σήμερα, ένεκεν δικαιοσύνης.
Παρέμειναν στην έπαλξη του καθήκοντος, σαν τις περήφανες λεύκες απέναντι στο ξεροβόρι της αμαρτίας, έτοιμες να σπάσουν παρά να λυγίσουν. Ανδρείες ψυχές και γενναίες έδωσαν και δίνουν με τη ζωή τους και την αγιοπνευματική τους εμπειρία το μήνυμα ότι «Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας»[7]. Αυτός είναι η αρχή και το τέλος, η ζωή και η ανάσταση και το φως των ανθρώπων. Ο Χριστός, λοιπόν, είναι το μήνυμα του Αγίου Μηνά σήμερα, ο Χριστός στη δική μας ζωή και στη δική μας διακονία.
Ο Άγιος Μηνάς είναι συνδεδεμένος με την πόλη μας, με τους κατοίκους της, με την ελευθερία του τόπου μας.
Είναι ο θαυματουργός καβαλάρης που μας χάρισε την ελευθερία πριν από 108 χρόνια.
Είναι αυτός που προΐσταται στη ζωή μας.
Σ' αυτόν καταφεύγουμε στα λυπηρά και στα ευχάριστα.
Είναι αυτός που ξενοπρεπώς θαυματουργεί καθημερινά, θεραπεύει νοσούντες, ελευθερώνει πόλεις και βρίσκεται για όλους βοηθός ετοιμότατος[8].
Σ' αυτόν ακουμπάμε και σήμερα και τον παρακαλούμε να μας δώσει φρόνημα ανδρείας όπως εκείνος, να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα του Θεού και για τα δίκαια της πατρίδος μας.
Τον παρακαλούμε, ακόμη, με τις θερμότατες πρεσβείες του να μας λυτρώσει από τη λοιμική αυτή ασθένεια, να χαρίσει την πολυπόθητη θεραπεία στους ασθενείς μας, να ενισχύσει τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων μας, να μας χαρίσει την υγεία της ψυχής και του σώματος και να μας αξιώσει της ουρανίου βασιλείας.
Δεν θα τον λιτανεύσουμε σήμερα στους δρόμους της πόλεώς μας. Δεν θα έχουμε, ακόμη, τη δυνατότητα να προσκυνήσουμε την αγία του εικόνα και τα χαριτόβρυτα λείψανά του. Δεν θα ζήσουμε από κοντά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας που τόσο βλασφημείται και συκοφαντείται στις μέρες μας. Κι όλα αυτά από την παρουσία της λοιμικής ασθενείας... Βλέπετε, αδελφοί μου αγαπητοί, πως για όλα ευθύνεται η Εκκλησία και πληρώνει πάντοτε ένα βαρύ τίμημα. Εκείνος, όμως, μας υπόσχεται πως θα είναι μαζί μας, θα παραμένει πάντοτε φρουρός ανύστακτος της βυζαντινής πόλης μας και της ακριτικής επαρχίας μας και θα μας γεμίζει πάντοτε με θάρρος και αισιοδοξία.
Θάρρος , μας λέγει και σήμερα.
Θάρρος, μπροστά στην εγκατάλειψη της πόλεώς μας.
Θάρρος, μπροστά στα μέλλοντα συμβαίνειν.
«Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν»[9].
«Μαρτύρων ακροθίνιον, κινδυνευόντων ρύστα, παραδόξων έργων αυτουργέ και θησαυρέ της χάριτος»[10], Μεγαλομάρτυς Μηνά θαυματουργέ, μη παύση πρεσβεύων υπέρ των πίστει τιμώντων την μακαρίαν σου άθλησιν.
[1] Μέγας Βασίλειος, Ὁμιλία εἰς Βαρλαάμ τόν μάρτυρα, ΕΠΕ 7,243.
[2] Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ἐγκώμιον εἰς τόν Ἅγιον Μάρτυρα Βαρλαάμ, ΕΠΕ 37,245.
[3] Μτθ. 5,12.
[4] Ἀνάγνωσμα Ἑσπερινοῦ Ἀκολουθίας Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Σεραφείμ.
[5] Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ὁμιλία ΙΕ' εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, ΕΠΕ 9,481.
[6] «Μὴ οὖν ἀχθεσθῶμεν, ἀδελφοὶ, τῶν γηΐνων ἀπελαυνόμενοι. Ὁ γὰρ ἐντεῦθεν μεταστὰς, ἐν τοῖς κατ' οὐρανὸν βασιλείοις αὐλίζεται. Δύο ταῦτά ἐστι στοιχεῖα ἐν τῇ τῶν ὄντων κτίσει, πρὸς διαγωγὴν τῆς λογικῆς φύσεως μεμερισμένα, ἡ γῆ τε καὶ ὁ οὐρανός. Τόπος τῶν διὰ σαρκὸς εἰληχότων τὴν ζωὴν, ἡ γῆ· ὁ δὲ οὐρανὸς τῶν ἀσωμάτων. Ἀνάγκη τοίνυν πάντως εἶναί που τὴν ἡμετέραν ζωὴν, ἐὰν μὴ διωχθῶμεν ἀπὸ τῆς γῆς, τῇ γῇ πάντως ἐναπομένομεν· ἐὰν ἐντεῦθεν ἀπέλθωμεν, ἐπὶ τὸν οὐρανὸν μετοικισθησόμεθα. Ὁρᾷς εἰς ὅ τι φέρει ὁ μακαρισμὸς διὰ τοῦ δοκοῦντος λυπηροῦ τοῦ τοσούτου σοι ἀγαθοῦ γινόμενος πρόξενος; Ὅπερ νοήσας, φησὶ καὶ ὁ Ἀπόστολος, ὅτι Πᾶσα παιδεία πρὸς μὲν τὸ παρὸν οὐ δοκεῖ χαρᾶς εἶναι, ἀλλὰ λύπης· ὕστερον δὲ καρπὸν εἰρηνικὸν τοῖς δι' αὐτῆς γεγυμνασμένοις ἀποδίδωσι δικαιοσύνης» - Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, Λόγος Η' εἰς τούς Μακαρισμούς, ΕΠΕ 8,283-285.
[7] Ἑβρ. 13,8.
[8] Ἀπόστιχο Ἑσπερινοῦ ἑορτῆς Ἁγίου Μηνᾶ.
[9] Ψλμ. 67,1.
[10] πρβλ. Δοξαστικό Ἀποστίχων Ἑσπερινοῦ ἑορτῆς Ἁγίου Μηνᾶ.
Προβληματίζομαι...
Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας
Προβληματίζομαι με τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας.
Προβληματίζομαι με την τρομοκρατία και τον φόβο που ασκείται στον ελεύθερο στη σκέψη και αδούλωτο στην καρδιά Έλληνα Ορθόδοξο.
Και ποιός δεν προβληματίζεται τις ημέρες αυτές, από τον απρόσκλητο επισκέπτη, τον ιό, που καθήλωσε την έπαρση όλων μας, την οφρύν των ισχυρών της γης και ακόμη και αυτήν την επιστήμη; Ήρθε να μας θυμίσει πόσο αδύναμοι είμαστε και πόσο μικροί μπροστά στα μάτια του Θεού. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως χωρίς την παρουσία Του στη ζωή μας : «Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν»[1].
Προβληματίζομαι, όταν βλέπω τα αστυνομικά όργανα να περιφρουρούν τον υπερμεγέθη Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα στην Πάτρα, μην τυχόν και πλησιάσει κανείς κατά την ημέρα της εορτής του Πρωτοκλήτου Αποστόλου, που τόσο ευλαβικά τιμάται στην πρωτεύουσα της Πελοποννήσου. Σκέφτηκα, μήπως θα συλλάβουν τον απόστολο, ο οποίος επί τόσα χρόνια είναι ο προϊστάμενος των Πατρέων και ο οποίος έσωσε την ιερά του κληρουχία - την πόλη που μαρτύρησε και κατέχει ως πολύτιμο θησαυρό τον τάφο του και τη χαριτόβρυτο τιμία κάρα του - από πολλές δυσκολίες και ισχυρούς σεισμούς, ικετεύοντας τον Δεσπότη Χριστό για τα παιδιά του; Έτσι τον είδε ο Όσιος Παΐσιος, γονατιστό στον θρόνο του Δεσπότου Χριστού, να Τον παρακαλεί για την Πάτρα και τους Πατρινούς. «Είναι παιδιά μου», του έλεγε, «και σε παρακαλώ να τους βοηθήσεις». Αυτό, μάλιστα, το διηγήθηκε ο ίδιος στον μακαριστό Μητροπολίτη Πατρών, κυρό Νικόδημο.
Προβληματίζομαι, όταν παραθεωρείται η Εκκλησία και μάλιστα, τοποθετείται η λατρεία κάτω ακόμη και από τις καθημερινές συνήθειες του κάθε ανθρώπου. Μπορούμε να περπατούμε, μπορούμε να επισκεπτόμαστε τις υπεραγορές, μπορούμε να αθλούμαστε, μπορούμε να βγάζουμε βόλτα το κατοικίδιό μας, αλλά δεν μπορούμε να εκκλησιαστούμε. Δεν μπορούμε να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μπορούμε να πάρουμε μέσα μας την αθάνατη τροφή, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Μα, ο άνθρωπος είναι διφυής και δισυπόστατος! Αποτελείται από ύλη και από πνεύμα και το πνεύμα τρέφεται με την αθάνατη τροφή και ζωογονείται με τη χάρη του Θεού.
Η Εκκλησία είναι για τη ζωή των Χριστιανών, ότι είναι ένα νοσοκομείο ή ένα θεραπευτήριο για τη ζωή των ασθενούντων. Μάλιστα, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την ονομάζει «το μέγα και θαυμαστόν και ευρύχωρον πανδοχείον»[2]. Κι όπως μέσα στο νοσοκομείο υπάρχουν ιατροί, νοσοκόμοι και ασθενείς, το ίδιο συμβαίνει και μέσα στην Εκκλησία.
Υπάρχουν οι ιατροί, οι ποιμένες της Εκκλησίας, που χειρίζονται την τέχνη της ιατρικής και, με τη χάρη των Ιερών Μυστηρίων, παρέχουν τη θεραπεία της ψυχής και του σώματος σε αυτούς οι οποίοι την ζητούν. Αυτό σημαίνει κάτι πολύ σπουδαίο, ότι γνωρίζουν δηλαδή τι είναι η υγεία, είναι οι ίδιοι υγιείς και παρέχουν την υγεία και στους ασθενούντες. Αν δεν υπάρχει υγεία σε αυτούς, δεν μπορούν και να τη μεταδώσουν, άρα και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν οι νοσοκόμοι, που βοηθούν τους γιατρούς στο έργο της θεραπείας, υπάρχουν και οι άρρωστοι, που ζητούν τη θεραπεία.
Μπορούμε να κλείσουμε ένα νοσοκομείο;
Μπορούμε να βομβαρδίσουμε ένα νοσοκομείο;
Βεβαίως, τοποθετούμαι ευθέως : είμαι υπέρ των μέτρων για την προστασία της υγείας του ανθρώπου. Έχω συστήσει μέχρι τώρα άπειρες φορές στον ακριτικό λαό της Καστοριάς να απέχει από τους συνωστισμούς, να φορά τη μάσκα, την οποία συνιστούν οι λοιμωξιολόγοι, όπως π.χ. η εξαίρετη κ. Γιαμαρέλλου, έχω συστήσει, ακόμη, όταν οι Εκκλησίες ήταν ανοιχτές, να τηρούνται επακριβώς οι αποστάσεις.
Προβληματίζομαι, ακόμη, γιατί στην Κύπρο, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Πολωνία, σε χώρες της Ευρώπης δηλαδή, με πολλές από αυτές να έχουν πιο επιβαρυμένο φορτίο από το δικό μας, σύμφωνα με τις δηλώσεις των επιστημόνων αλλά και την παραδοχή της ελληνικής κυβέρνησης, οι τόποι λατρείας δεν έκλεισαν καθόλου ή ανοίγουν με περιορισμούς. Το ίδιο και στις ΗΠΑ, με βάση πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Μήπως, άραγε, η αβίαστη τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων δεν κατοχυρώνεται συνταγματικά στην Ελλάδα;
Προβληματίζομαι ακόμη περισσότερο γι' αυτόν τον λαό που υποφέρει. Πονεμένος, άνεργος, πτωχός, δεν έχει που να ακουμπήσει, περιμένει μια ανάσα. Περιμένει έναν λόγο, μια παρηγοριά, ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές τις μεγάλες της πίστεώς μας. Να επισκεφθεί τους ναούς, να συμμετάσχει στις ιερές ακολουθίες και όχι να τις παρακολουθήσει, γιατί, δεν πρόκειται για θέατρο όπως πολλοί νομίζουν ,αλλά για βιωματική συμμετοχή στα δεσποτικά γεγονότα, τα οποία εορτάζει η Εκκλησία μας, ο λαός μας, αυτό το μικρό λήμμα. Άλλωστε, η Εκκλησία ποτέ δεν στάθηκε στους πολλούς, παρά στους ολίγους, κατά τον λόγο του Χριστού : «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον»[3]. Αυτό το μικρό ποίμνιο ζητεί να πάρει τη χάρη του Θεού που τόσο έχει ανάγκη και μάλιστα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που ανακαινίζει την ύπαρξη του ανθρώπου.
Προβληματίζομαι, όταν ακούω ότι για όλα φταίει η Εκκλησία. Αυτή που μέχρι σήμερα προσέφερε τα πάντα για τον λαό της. Θέλουμε την Εκκλησία να μην έχει φωνή, να μην έχει λόγο, να ασκεί μόνο τη φιλανθρωπία και τη διακονία της στον παράγοντα άνθρωπο, όπως την εφήρμοζε όλα τα χρόνια από την ίδρυσή της και ιδιαίτερα σήμερα, με χιλιάδες συσσίτια και αμέτρητη βοήθεια. Την αναγνωρίζουμε μόνο γι' αυτό και τη θέλουμε μόνο γι' αυτό, με συνέπεια εκείνοι που διακονούν το έργο της με σύνεση και ακρίβεια να μην υπολογίζονται από τους κρατούντες. Προτιμούν, μήπως, να μην έχουν φωνή, να μην εισακούονται, όπως οι υπόλοιπες τάξεις του λαού μας και να χαρακτηρίζονται ως «ανθρωπάκια»;
Προβληματίζομαι, όταν βλέπω στη Ρουμανία και σε άλλα κράτη τους ανθρώπους, έστω και αποσπασματικά εντός και εκτός των ναών, να προσεύχονται και να ζητούν το έλεος του Θεού. Να λιτανεύουν, ακόμη, τα ιερά λείψανα και να ικετεύουν τον Άγιο Θεό, Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι, για τη σωτηρία του λαού του Θεού. Θα πείραζε, άραγε, να ήταν ανοιχτοί οι ναοί όπως γίνεται σε άλλα κράτη, με όλα εκείνα τα μέτρα τα οποία προβλέπει η πολιτεία για την αποφυγή μετάδοσης αυτής της μολυσματικής ασθενείας;
Σκεφθήκαμε τι γίνεται μέσα στα σπίτια του λαού μας, τα ψυχολογικά προβλήματα, την ενδοοικογενειακή βία κι όλα εκείνα τα επακόλουθα; Ξεχνούμε, ακόμη, τις αυτοκτονίες; Αγνοούμε τον κόπο στον οποίο υποβάλλονται Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι της Εκκλησίας, προκειμένου να κρατούν σε ηρεμία αυτόν τον πονεμένο λαό και να τον αποτρέπουν από δυσάρεστες καταστάσεις; Έλεγα σε κάποιο υψηλόβαθμο της πολιτείας, πριν από καιρό, ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε μόνο στην προσφορά της Εκκλησίας στα υλικά αγαθά, αλλά κυρίως στα πνευματικά, γιατί η Εκκλησία με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως χαρίζει γαλήνη, ισορροπία και προσαρμοστικότητα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είμαι, λοιπόν, υπέρ των μέτρων, όπως και πιο πάνω δήλωσα, γιατί πρέπει να προστατέψουμε την υγεία του ανθρώπου, την υγεία του καθενός μας. Γι' αυτό και συνιστώ ανεπιφύλακτα όλα αυτά τα οποία σήμερα μας προτείνουν οι επιστήμονες. Θέλω, όμως, να δηλώσω ότι επιθυμώ οι ναοί μας να είναι ανοιχτοί, «για να μείνει ανοιχτή και μία χαραμάδα ελπίδας μέσα μας. Λίγο φως. Το οξυγόνο της θείας λατρείας μας είναι πολύ πιο αναγκαίο από το οξυγόνο της αναπνοής»[4]. Επιθυμώ οι ναοί να μείνουν ανοιχτοί. Ο λαός μας το απαιτεί, διότι δεν μπορεί να κάνει Χριστούγεννα με κλειστούς ναούς...
Για εμάς, ο ναός δεν είναι ένας χώρος συνηθισμένος όπως άλλοι χώροι, αλλά τόπος αφιερωμένος στον Θεό, που έχει ένοικο τον Θεό και πλούσια την παρουσία της χάριτός Του. Γι' αυτό, ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης θα πει πώς η Εκκλησία είναι το σχολείο της πίστεως και της λατρείας που θεμελίωσε ο ίδιος ο Θεός. Η ψυχή μέσα στον ναό μαλακώνει από την κατανυκτική προσευχή και τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μας. Μέσα στον άγιο ναό και εμείς οι ίδιοι γινόμαστε ναός του Αγίου Πνεύματος με τις προσευχές, τα λόγια του Θεού και τα μυστήρια[5].
Προβληματίζομαι, αλλά ελπίζω!
Προβληματίζομαι, αλλά δεν απελπίζομαι!
Προβληματίζομαι και αναμένω...
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι αποκαλυπτικός και σήμερα : «Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει»[6]. Ο Χριστός καθεύδει, ο Χριστός προσμένει τη μετάνοιά μας για να κοπάσει η θύελλα. Προσμένει την τόλμη της πίστεως για να ακουστεί ο προστακτικός Του λόγος : «Σιώπα, πεφίμωσο»[7]...
[1] Ιω. 15,5.
[2] Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Εις την παραβολήν του εµπεσόντος εις τους λῃστάς, ΕΠΕ
[3] Λκ. 12,32.
[4] Κείμενο Μητροπολίτου Μεσογαίας, «Οι κλειστοί Ναοί απειλούν τους πιστούς. Οι ανοιχτοί όλους τους ιούς», https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/40785-mesogaias-oi-kleistoi-naoi-apeiloun-tous-pistous-oi-anoixtoi-olous-tous-ious.
[5] Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, Ο βλέπων, έκδ. Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Α' έκδ., 1991, σ.85.
[6] Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Επιστολή 80η, Ευδοξίω ρήτορι , PG 37, 153.
[7] Μρκ. 4,39.