Μνήμη Αγίου Γεωργίου εξ Ιωαννίνων - 17 Ιανουαρίου

«Τὸν πανεύφημον Μάρτυν Χριστοῦ Γεώργιον...»

Σήμερα ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, ἰδιαίτερα ἡ τοπική, ἑορτάζει καί πανηγυρίζει τόν ἅγιό της, τόν πολιοῦχο καί προστάτη της, τόν ἅγιο νεομάρτυρα Γεώργιο τόν ἐν Ἰωαννίνοις ἀθλήσαντα. Τιμᾶ τόν ταπεινό ἱπποκόμο ἀπό τό Τσούρχλι Γρεβενῶν, τόν ὑψηλό ἀγωνιστή τῆς πίστεως, τόν ἀκάματο βιοπαλαιστή, τόν φλογερό μάρτυρα, τόν ἀγράμματο γιά τόν κόσμο, τόν μορφωμένο ἐν Πνεύματι Ἁγίω, τόν οἰκογενειάρχη ἄνθρωπο πού ἔκανε οἰκογένειά του τόν Κύριό μας Ἰησοῦ καί τούς Ἁγίους του, ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς, ὅλη τήν Ἐκκλησία.

Δέν μποροῦμε παρά νά ἀναφερθοῦμε, μέ συντομία, στό θεάρεστο βίο του, ὁ ὁποῖος, ὅπως καί ὅλοι οἱ βίοι τῶν ἁγίων, ἀποτελεῖ τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν πράξη.

Ὁ Ἅγιος γεννήθηκε στά δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας, τό 1808 μ.Χ., στό Τσούρχλι (σήμερα Ἅγιος Γεώργιος) Γρεβενῶν, σέ μιά φτωχική οἰκογένεια γεωργῶν. Γονεῖς του ἦταν ὁ Κωνσταντῖνος καί ἡ Βασίλω, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀκόμη δύο παιδιά. Ὁ Γεώργιος, ἄν καί δέν ἔμαθε γράμματα, ἀνατράφηκε χριστιανικά, «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Εφ. 6, 4). Στόν ἅγιό μας πραγματώνεται ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο «ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Τιμ. 3, 15).

Ὀρφάνεψε σέ μικρή ἡλικία καί τή φροντίδα του ἀνέλαβαν τ' ἀδέρφια του. Σέ ἡλικία περίπου 15 ἐτῶν ἄρχισε νά ἐργάζεται ὡς ἱπποκόμος καί λίγα χρόνια ἀργότερα προσελήφθη στά Ἰωάννινα ἀπό τό Χατζή Ἀβδουλλάχ ἐφέντη, ἀξιωματικό τοῦ Ἰμήν πασᾶ. Ὁ Γεώργιος περιγράφεται ὡς «ἁπλοῦς καὶ ἄκακος τὸν τρόπον, πρᾶος καὶ ζῆλον εύσεβείας ἐντρέφων ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ, οὗ ἕνεκα καὶ οὐ διέλιπεν, ὅσον τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ ἐπέτρεπεν αὐτῷ τοῦ θαμίζειν εἰς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς».

Ὅπως συνάγεται, δηλαδή, ὁ καθημερινός του βίος μαρτυροῦσε τήν χριστιανική του πίστη, μάλιστα δέ ἐκκλησιάζονταν στούς ἱερούς ναούς τῆς πόλης μας. Συκοφαντήθηκε ἀπό Ὀθωμανούς πώς ὑπῆρξε Τοῦρκος πού ἀλλαξοπίστησε καί γι' αὐτό ὁδηγήθηκε στόν Κριτή. Ἐκεῖ ἀρνήθηκε ὅλες τίς κατηγορίες ὑπερασπιζόμενος τήν πατρώαν πίστη του καί ἀπέκρουσε τίς συκοφαντίες. Ἡ σωματική του ἐξέταση ἀπέδειξε τά λεγόμενά του καί ὡς ἐκ τούτου ἀφέθηκε ἐλεύθερος.

Ὁ Ἅγιος, στή συνέχεια, δημιούργησε οἰκογένεια, ἀφοῦ νυμφεύθηκε τήν Ἑλένη καί ἀπέκτησαν μαζί ἕναν υἱό, τόν Ἰωάννη. Στίς 12 Ἰανουαρίου, ἡμέρα Τετάρτη τοῦ ἔτους 1838, κατηγορήθηκε ἐκ νέου ὅτι ὑπῆρξε μουσουλμάνος πού ἀλλαξοπίστησε. Ἡ θαρραλέα ἀπάντησή του ἦταν «οὔτε τοῦρκος ἐγενόμην πώποτε, οὔτε τὸν Χριστόν μου ποτὲ ἠρνήθην· χριστιανὸς ἤμην ἀεὶ καὶ εἰμὶ». Ὁ Γεώργιος συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε στό δικαστήριο, ὅπου ἔγινε προσπάθεια νά γίνει ἐξωμότης, νά ἀπαρνηθεῖ τήν πίστη του τόσο μέ κολακεῖες καί ἀνταλλάγματα ὅσο καί διά τῆς βίας.

Ὅλες οἱ προσπάθειες ὅμως ἔπεσαν στό κενό, ἀφοῦ ὁ ἅγιος ἔμενε στέρεος στήν πίστη του καί μαρτυροῦσε αὐτήν, ὑπομένοντας τά πάντα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί κερδίζοντας τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου, καθώς εἶπε ὁ Κύριος «μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξουσι καὶ εἴπωσι πᾶν ρῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. 5, 11).

Ὑπέστη φρικτά βασανιστήρια, σωματικά καί ψυχικά, ὅμως ἡ ὁμολογία του ἦταν πάντα ἡ ἴδια «Χριστιανὸς ἤμην καὶ είμί». Ὁ Κριτής ἀποφάσισε νά θανατώσει τό Γεώργιο, γεγονός πού συνέβη διά ἀπαγχονισμοῦ στήν περιοχή Κουρμανιό, κοντά στήν κεντρική πύλη τοῦ κάστρου τῶν Ἰωαννίνων, τήν Δευτέρα 17 Ἰανουαρίου 1838, ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου. Τρεῖς μέρες ἔμεινε τό σῶμα τοῦ Ἁγίου στήν ἀγχόνη, τρεῖς μέρες τό ἔλουζε ὑπερκόσμιο φῶς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τά θαυμαστά σημεῖα ἄρχισαν νά διαδέχονται τό ἕνα τό ἄλλο ἀπό τήν πρώτη στιγμή καί συνεχίζονται μέχρι σήμερα σέ αὐτούς πού προστρέχουν μέ πίστη καί εὐλάβεια στήν χάρη του καί ὁ «Θεὸς ὁ δοξάζων τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας ἐδόξασεν Αὐτὸν διὰ τῆς ἐνεργείας ποικίλων θαυμάτων καὶ ἰάσεων...».

Ὁ Ἅγιός μας ἔκανε πράξη τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι «ὅς ἄν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτὴν» (Μαρκ. 8, 35). Μέ τόν τρόπο αὐτό, ὁ πανεύφημος μάρτυς λυτρώθηκε ἀπό τήν λέπρα τῆς ἁμαρτίας διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατά τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή (Λουκ. 17, 12-19), καί «νῦν ἀπαύστως πρεσβεύει ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν». Ἀμήν.

π. Σέργιος Γ. Μαρνέλλος